Ludzi bezdomnych” poznaje się w szkole, co znaczy, że w wielu wypadkach nie poznaje się ich wcale lub prawie wcale. Nuda i przymus, nieodłączne od tego trybu lektury, nie pozwalają zauważyć, że w tej powieści o nieskazitelnym społeczniku nie brak wątpliwości i niepokojów, że tekst prześwietla wszędobylska ironia, a nieskazitelnością żaden z bohaterów się nie odznacza. Autor nie skąpi im za to tajemniczości, a Tomasz Judym, z pozoru tak świetnie znany, nie jest tutaj wyjątkiem. Co sprawia, że decyduje się on opuścić ukochaną (czyżby?) pannę Joasię, co z tą decyzją ma wspólnego pewien karciarz, pewien zagadkowy inżynier, paru przystojnych robotników fabrycznych i dziwny, niebieskooki młodzieniec w deszczu?