Powstanie szkół w starożytnej Mezopotamii wiązało się z koniecznością nauki pisania, potrzebnego w kontaktach handlowych i administracyjnych. Pierwsze szkoły czyli edubba powstawały już w IV tys. p.n.e. na terenach Mari, Nippur, Ur, Uruk, czy Sippar i były częścią kompleksu świątynnego, z czasem dopiero zastąpiono je szkołami prywatnymi/domowymi. Dzieci rozpoczynały edukację przed 10. rokiem życia ucząc się najpierw sztuki pisania, a raczej odciskania znaków klinowych rylcem na glinianych tabliczkach. Oprócz sztuki pisania uczono się także czytać i liczyć. Po zdobyciu tych umiejętności przystępowano do nauki pisania całych słów, a potem tekstów. Starsi uczniowie pomagali nauczycielom w kształceniu młodszych. Po ukończeniu edukacji uczniowie stawali się skrybami i byli uznawani za elitę społeczną. Chętnie ich zatrudniano w pałacach do pracy administracyjnej, w świątyniach do przepisywania świętych tekstów, a w przedsiębiorstwach do prowadzenia rachunków i korespondencji z klientami. Prezentowane zagadnienie ma na celu zaznajomienie słuchaczy z kulturą i literaturą starożytnej Mezopotamii i stanowi zaproszenie do odkrywania bogactwa starożytnego Bliskiego Wschodu.