Celem wykładu jest zilustrowanie postawy duchowej i aktywności religijnych ruchów ekologicznych (ochrony środowiska naturalnego) w Polsce w drugiej dekadzie XXI wieku. Dynamika powstawania religijnych ruchów ekologicznych w bloku państw socjalistycznych była ograniczona sytuacją polityczną, zwłaszcza programową polityką laicyzacyjną. W związku z tym większość konfesji była zmuszona skoncentrować swoje siły na przetrwaniu. Dlatego też ekoteologie, w obszarze różnych religii, zaczęły się rozwijać po upadku ZSRR, zwłaszcza w odniesieniu do ekologii stworzenia, ekologii człowieka.
Obecnie w Polsce ekoteologia jest udziałem zarówno rzymskiego Kościoła, jak i prawosławnego, ale także odłamów protestanckich. Powstały także liczne ruchy, organizacje, stowarzyszenia i fundacje religijne, przynależące do wielkich religii świata, w tym islamu, hinduizmu czy buddyzmu. Ich aktywność, warstwa teologiczna, nauczanie ma związek z systemem wartości, zasadami poszczególnych religii. Wśród nich dominują ruchy reformatorskie i konserwatywne oraz skierowane do jednostek i grup społecznych (m.in. Światowy Ruch Katolików na rzecz Środowiska, Franciszkański Ruch Ekologiczny, Harcerski Ruch Ochrony Środowiska, Ruch Ekologiczny św. Franciszka z Asyżu).
W obliczu rozpadu i erozji duchowych wzorców, zepchnięcia pierwiastka religijnego na margines społeczny, a jednocześnie kryzysu ekologicznego potrzebne wydają się być nowe paradygmaty, odnoszące się do materialnego i duchowego wymiaru egzystencji człowieka i całej przyrody. Pojawiają się pytania o modele rozwoju cywilizacji. Czy kultura industrialna jest rzeczywiście jedynym realnym modelem rozwoju. Czy kryzys bioróżnorodności wraz z monokulturą w dziedzinie rolnictwa, gospodarki leśnej i w każdej innej jest jedyną drogą rozwoju? Czy rozwiązaniem kryzysu jest aprobata podstawowych założeń i ekocentrycznych wartości ruchu głębokiej ekologii, ekozofii rdzennych, pierwotnych ludów, ekoteologii, bazujących na pełnej czci duchowości dla stworzenia, bioregionalizmów?